ΟΜΙΛΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΜΟΡΦΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΧΑΤΖΗΑΒΡΑΑΜ
ΣΤΗΝ 44η ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΡΦΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2024 ΣΤΟΝ ΑΣΤΡΟΜΕΡΙΤΗ
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας,
Κύριοι Αρχηγοί και Εκπρόσωποι κομμάτων,
Κύριοι Υπουργοί,
Κύριοι Βουλευτές,
Κύριοι Πρέσβεις,
Φίλοι Δήμαρχοι,
Αντιδήμαρχοι και Δ.Σ.
Σεβαστό Ιερατείο,
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Μορφίτες και Μορφίτισσες,
Θέλω να αρχίσω καλωσορίζοντας στην Κύπρο τον Αντιπρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Γεώργιο Γεωργαντά, τον Βουλευτή του Σλοβένικου Κοινοβουλίου Dusan Stojanovic, τους Βουλευτές της Βουλής των Ελλήνων Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ και Νίκο Παπαναστάση του ΚΚΕ, τους αδελφούς Δήμους Saint Cyr Sur Loire Γαλλίας, Barnet Μεγάλης Βρετανίας, Zurrieq Μάλτας, Slovenj Gradec Σλοβενίας, Gornji Milanovac Σερβίας, καθώς επίσης τους Δήμους Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, Σπάρτης, Καλαβρύτων, Ερμούπολης Σύρου και Ορεστιάδας της Ελλάδας, καθώς επίσης τους απόδημους μας, της Ένωσης Αποδήμων Περιφέρειας Μόρφου Μεγάλης Βρετανίας και της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας Μεγάλης Βρετανίας, που βρίσκονται μαζί μας και φέτος, συμμετέχοντας ανελλιπώς στον κοινό μας αγώνα, για επιστροφή στην αγαπημένη μας Μόρφου.
Θέλω να ευχαριστήσω και όλους εσάς, Μορφίτες και μη, για την εδώ παρουσία σας και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι είστε ένας από τους βασικούς λόγους που αντέχουμε εδώ και μισό αιώνα να αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση. Η παρουσία σας, είναι η δύναμη που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι που μας όρισε η μοίρα μας πριν από 50 ολόκληρα χρόνια.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω το φίλο Άρη Κωνσταντίνου και την κοινότητα του Αστρομερίτη που για ακόμη μια χρονιά μας φιλοξενεί σε αυτό το χώρο και προσφέρουν την πολύτιμη βοήθεια τους στο Δήμο μας, για την επιτυχία αυτής της εκδήλωσης.
Τέλος, ευχαριστώ πολύ το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου που για άλλη μια χρονιά είναι χορηγός επικοινωνίας των αντικατοχικών μας εκδηλώσεών και μεταδίδει ζωντανά τη σημερινή εκδήλωση τόσο τηλεοπτικά όσο και ραδιοφωνικά.
Κύριε Πρόεδρε, συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Στέκομαι για άλλη μια φορά μπροστά σας γεμάτος με συναισθήματα, λύπης, θυμού, αδικίας αλλά και ελπίδας και προσδοκίας. Σήμερα, 50 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους, το σπίτι τους, τα όνειρά τους, αλλά και να διακηρύξουμε ότι ο αγώνας μας για μια ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, μισό αιώνα μετά το μαύρο καλοκαίρι του 1974.
Πενήντα χρόνια είναι πολλά, και η αδικία παραμένει. Οι πρόσφυγές, οι δικοί μας άνθρωποι, που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, κουβαλούν τον πόνο τους, αρκετοί από αυτούς μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Πολλοί πέθαναν στην ξενιτιά, χωρίς να προλάβουν να δουν τον τόπο τους ελεύθερο ξανά. Η μνήμη τους μας βαραίνει, και αποτελεί ένα χρέος προς αυτούς να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να μην αφήσουμε να ξεχαστεί η αδικία που βίωσαν, η αδικία που εξακολουθούμε να βιώνουμε και όλοι εμείς.
Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε με ανησυχία την ήδη σκληρή στάση της Τουρκίας στο Κυπριακό, να γίνεται ακόμη χειρότερη. Από τη δέσμευση για μια ομοσπονδιακή λύση, η Τουρκία βλέπουμε πλέον να επιμένει στη λύση δύο κρατών, μια απαράδεκτη και επικίνδυνη πρόταση που διαιωνίζει τη διχοτόμηση και παραβιάζει κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου.
Η θέση αυτή δεν μπορεί ποτέ να γίνει αποδεκτή. Η Κύπρος είναι μία, και η λύση πρέπει να είναι μία: Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως αυτή καθορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Είναι για το λόγο αυτό που χρειάζεται επιτέλους να αποκτήσουμε μια ενιαία πολιτική στο κυπριακό. Δεν γίνεται 50 ολόκληρα χρόνια μετά να μην μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα και να μην έχουμε όλοι τις ίδιες απαιτήσεις για τη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Δεν γίνεται να προσφέρουμε εμείς, με τις όποιες διχογνωμίες μας, την ευκαιρία στον κατακτητή να ξεγλιστρά από τα συμφωνηθέντα και να προβάλλει σήμερα παράλογες απαιτήσεις για δύο κράτη.
Τα δεδομένα δυστυχώς γίνονται κάθε μέρα που περνά ακόμη πιο δύσκολα. Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε με απογοήτευση τη στασιμότητα στις διαπραγματεύσεις και είμαι σίγουρος ότι όλοι συμφωνούν στο ότι η έλλειψη διαλόγου επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την ήδη πολύ άσχημη κατάσταση.
Η επικείμενη συνάντηση του Πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον Τ/Κ ηγέτη την ερχόμενη Τρίτη στη Νέα Υόρκη, είναι μια χαραμάδα ελπίδας για την επίτευξη του ουσιαστικού στόχου, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου, από το σημείο που σταμάτησαν στο Κραν Μοντανά πριν από 7 ολόκληρα χρόνια και η κατάληξη σε συμφωνημένη λύση.
Συμπληρώνεται φέτος αγαπητοί φίλοι, μισός αιώνας από το πραξικόπημα και τη βάρβαρη εισβολή του 1974, και δυστυχώς η Τουρκία συνεχίζει ανενόχλητη να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κύπρο, ενώ εμείς οι πρόσφυγες ζούμε για πέντε ολόκληρες δεκαετίες με ανοιχτές πληγές.
Η κατοχή εξακολουθεί να αποτελεί μια συνεχή πηγή πόνου και αδικίας. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα όταν χιλιάδες συμπατριώτες μας στερούνται το δικαίωμα να επιστρέψουν στα σπίτια τους; Πώς μπορούμε να μιλάμε για δικαιοσύνη όταν οι νεκροί μας παραμένουν άταφοι, όταν οι αγνοούμενοι μας δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί;
Πολλοί πρόσφυγές, παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσή τους. Δυστυχώς, τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν αρκετές προσφυγικές οικογένειες είναι εκεί και εμείς που έχουμε τακτική επαφή μαζί τους, τα βλέπουμε καθημερινά.
Η εκμετάλλευση των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου, αποτελεί μια τεράστια αδικία και μια κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι άνθρωποι αυτοί, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους πριν από μισό αιώνα και έκτοτε δεν έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν ή να ασκήσουν τα δικαιώματά τους στην ιδιοκτησία τους.
Οι περιουσίες τους έχουν παράνομα καταληφθεί και χρησιμοποιούνται από άλλους χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες, άνθρωποι δηλαδή από τους οποίους περιμένουμε αλληλεγγύη, αγοράζουν αυτές τις περιουσίες από τις παράνομες αρχές, μεγαλώνοντας την αίσθηση της αδικίας στον προσφυγικό κόσμο της Κύπρου.
Η κρατική πολιτική, παρά τις όποιες κατά καιρούς προσπάθειες, υπήρξε διαχρονικά ανεπαρκής. Οι πρόσφυγες ζουν συχνά σε δύσκολες συνθήκες, χωρίς ουσιαστική υποστήριξη για την αποκατάσταση τους, και χωρίς τη δυνατότητα να ξαναχτίσουν τις ζωές τους όπως τους αξίζει.
Η έλλειψη ουσιαστικών λύσεων, η γραφειοκρατία και η ανισότητα στην κατανομή βαρών και πόρων, έχουν οδηγήσει πολλούς από αυτούς σε οικονομικό αδιέξοδο.
Ως εκ τούτου, είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτεία να προχωρήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση των προσφύγων, παρέχοντας ουσιαστική οικονομική στήριξη και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Ο πόνος του ξεριζωμού, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η απώλεια της ιδιοκτησίας τους, αποτελούν όλα καθημερινές πληγές για τον προσφυγικό κόσμο.
Είναι καιρός, λοιπόν, να ξαναβάλουμε την Κύπρο στην κορυφή της διεθνούς ατζέντας. Είναι ώρα να πιέσουμε ώστε να επανεκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για να βρεθεί επιτέλους μια βιώσιμη και λειτουργική λύση.
Πρέπει να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε τις διεθνείς πιέσεις προς την Τουρκία. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ενεργειακά, μπορούμε να ζητήσουμε από τις χώρες μέλη να ασκήσουν πίεση προς την Άγκυρα. Είναι επιτακτική ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα διπλωματικά μέσα, αλλά και να καλλιεργήσουμε διεθνείς συμμαχίες που θα στηρίξουν τον αγώνα μας.
Παράλληλα, οι νέες γενιές, το μέλλον αυτού του τόπου, πρέπει να ενημερώνονται και να γνωρίζουν τα πάντα για την αδικία που βιώνει η πατρίδα μας. Πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανό το πάθος για ελευθερία και δικαιοσύνη και πρέπει να μεταδώσουμε την αγάπη μας για τις κατεχόμενες περιοχές στις επόμενες γενιές γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, οι βιωματικοί πρόσφυγες τείνουν δυστυχώς προς εξαφάνιση.
Είναι αδιανόητο να δεχθούμε μια λύση που διαιωνίζει τη διχοτόμηση και τα δεινά που αυτή συνεπάγεται.
Πρέπει να αγωνιστούμε για να επιστρέψουμε στις διαπραγματεύσεις για μια λύση με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τη λύση κυπριακού προβλήματος.
Αγαπητοί φίλοι.
Διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την ανθρωπότητα. Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να μαίνονται πόλεμοι τόσο στην Ευρώπη όσον και στη Μέση Ανατολή. Βλέπουμε άμαχους να βιώνουν απερίγραπτες καταστάσεις, βλέπουμε κόσμο να προσφυγοποιείτε, ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά να πεθαίνουν, βλέπουμε τη φρίκη του πολέμου σε όλη της την έκταση και δεν μπορούμε παρά να συμπάσχουμε με αυτούς τους ανθρώπους και να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας. Νιώθουμε το δράμα τους αφού και εμείς είμαστε παιδιά του πολέμου. Καταλαβαίνουμε τη συμφορά που τους βρήκε, αφού και εμάς, ήρθε και μας βρήκε η ίδια συμφορά πριν από 50 τόσα χρόνια, και έκτοτε ζούμε με τον πόνο του ξεριζωμού.
Ας δώσουμε σήμερα όλοι μαζί μια υπόσχεση στην πατρίδα μας και στον εαυτό μας. Ας υποσχεθούμε ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ τον αγώνα.
Το οφείλουμε πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας. Το οφείλουμε στους νεκρούς μας, στους αγνοούμενους, σε όλους τους πρόσφυγες. Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές, που έχουν το δικαίωμα να ζήσουν σε μια ελεύθερη και ενωμένη Κύπρο, σε μια πατρίδα όπου θα επικρατεί η ειρήνη και η ευημερία για όλους τους κατοίκους της, ανεξαρτήτως κοινότητας.
50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ!
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Η Κύπρος πρέπει επιτέλους να επανενωθεί!
Η Μόρφου πρέπει να απελευθερωθεί!
Ας αγωνιστούμε όλοι μαζί για μια πατρίδα που ανήκει σε όλους μας, για μια Κύπρο ελεύθερη και ειρηνική.
Αυτός είναι ο αγώνας μας, και σε αυτόν θα μείνουμε όλοι αφοσιωμένοι μέχρι την μέρα της επιστροφής στην αγαπημένη μας Μόρφου, στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο, και σε κάθε γωνιά της σκλαβωμένης μας πατρίδας.
Σας ευχαριστώ πολύ!
